o zamanlar hayat böyle değildi. değişime direnen yalnız ben vardım. bir de ufak kedim... bana ağlamanın çok ayıp olduğunu söylemişlerdi. siyah kedim öldüğünde bile ağlayamadım. tekerleğin altında, otuz santim, zayıf ve ölü kedi kokusu... gözlerinden akan renk kan mıydı, hatırlamıyorum... çürümüş erik ağacı, dibinde çürümüş kedi ölüleri biriktiriyor. birikmişliklerine bir tane de ben ekliyorum. siyah olanlarının en asil, en kımıltısız, en ölü kedisi...
